Choć cukrzycę typu 1 i 2 definiuje się przez podwyższone stężenie cukru we krwi, to sa to rózne choroby. Cukrzyca typu 1 należy do należy do tak zwanych cho Cukrzyca typu 1 jeszcze niedawno była nazywana 'cukrzycą młodzieńczą'. Do niedawna bowiem chorowały na nią wyłącznie osoby w młodym wieku. Obecnie jednak cukrzyca typu 1 stanowi mniej więcej 19 proc. wszystkich zachorowań. Nie ma więc mowy o kategoryzacji wiekowej. Jakie objawy cukrzycy typu 1 są najczęściej spotykane? Czy cukrzycę typu 1 można wyleczyć dietą? Jest to choroba autoimmunologiczna, której patogeneza nie jest do końca znana. Z danych epidemiologicznych wynika, że cukrzyca typu I dotyczy 5-10% wszystkich osób chorych na cukrzycę. Cukrzyca typu I zazwyczaj dotyka osób poniżej 20 r.ż. i towarzyszy im przez resztę życia. Osoby chorujące utrzymują zazwyczaj prawidłową masę ciała. Niestety, cukrzyca matki wydaje się być jedną z najczęstszych przyczyn wad wrodzonych. Nie zaobserwowano wad charakterystycznych dla cukrzycy, ale szczególnie często występują zespół regresji krzyżowej oraz wady serca, układu nerwowego, nerek. Zespół regresji krzyżowej jest baaaaardzo rzadki, występuje u 1/1000 ciąż Neuropatia cukrzycowa jest najczęstszym powikłaniem cukrzycy. Polega na uszkodzeniu nerwów obwodowych spowodowanym przez zbyt duże stężenie glukozy we krwi. Zaniedbania w kontroli glikemii u pacjentów z cukrzycą oraz ignorowanie symptomów neuropatii mogą skończyć się tragicznie – amputacją stopy, a nawet zawałem serca. Rewers M, Krętowski A: Epidemiologia cukrzycy typu 1. [W:] Sieradzki J: Cukrzyca. Via Medica, Gdańsk 2006; 151. 11. Krętowski A, Kowalska I, Peczyńska J: The large increase in incidence of type 1 diabetes mellitus in Poland. Diabetologia 2001; 3: 48-50. 12. Mehers KL, Gillespie KM: The genetic basis for type 1 diabetes. Br Med Bull 2008; 88 SfAOfhc. fot. Adobe Stock Spis treści: Cukrzyca typu 1 - definicja i przyczyny Objawy cukrzycy typu 1 Powikłania cukrzycy typu 1 Diagnoza. Jakie badania wykonać? Leczenie cukrzycy typu 1 Czy można wyleczyć cukrzycę typu 1? Dieta cukrzycowa Cukrzyca typu 1 - definicja i przyczyny Cukrzyca typu 1 to choroba metaboliczna cechująca się hiperglikemią (czyli stężeniem glukozy we krwi przekraczającym normę), która jest rezultatem zaburzenia działania lub wydzielania insuliny. Insulina to hormon produkowany przez komórki beta wysp trzustkowych, a jej zadaniem jest transport glukozy do komórek, gdzie cukier jest przekształcany w energię. W rozwoju cukrzycy typu 1 biorą udział przeciwciała produkowane przez organizm, które atakują komórki beta trzustki (mechanizm autoimmunologiczny). W konsekwencji komórki te nie są zdolne do wytwarzania insuliny. Od rozpoczęcia ich uszkadzania do pojawienia się pierwszych objawów, może minąć wiele miesięcy, a nawet lat. Przypuszcza się, że do rozwoju choroby dochodzi w wyniku połączenia czynników środowiskowych i predyspozycji genetycznych. Jednak dokładny mechanizm nie został do tej pory poznany. Cukrzyca typu 1 występuje rzadziej niż cukrzyca typu 2, stanowi ok. 5-10% zachorowań na cukrzycę. Objawy cukrzycy typu 1 Objawy cukrzycy typu 1 pojawiają się najczęściej u dzieci, młodzieży, a także młodych dorosłych (poniżej 30. roku życia), choć należy podkreślić, że do jej rozwoju może dojść w każdym wieku, nawet po 80. roku życia. Przebieg schorzenia zależy od szybkości uszkodzenia komórek beta. U dzieci i osób młodych symptomy następują szybciej, są ostre i bardziej gwałtowne (pierwszym objawem może być kwasica i śpiączka ketonowa), u dorosłych i starszych osób przebieg choroby jest zwykle powolny. Cukrzyca typu 1 u dorosłych nazywana jest cukrzycą LADA, czyli utajoną cukrzycą autoimmunologiczną o późnym początku (5-10% przypadków cukrzycy insulinozależnej). Do głównych objawów cukrzycy typu 1 zalicza się: Częste oddawanie moczu, czyli poliuria. Nadmiar cukru we krwi wiąże wodę i działa moczopędnie. Dorosła, zdrowa osoba oddaje do 2 litrów moczu dziennie, chorzy na cukrzycę 3 litry i więcej. Zaniepokoić zatem powinny: krótkie przerwy miedzy wizytami w toalecie, oddawanie moczu więcej niż 8 razy dziennie, wstawanie w nocy do toalety, u dzieci moczenie się w nocy. Nasilone pragnienie. Wysoki poziom cukru powoduje częstsze i obfitsze oddawanie moczu, a to z kolei wzmaga pragnienie. Zaniepokoić powinny: większe niż zazwyczaj pragnienie, trudności z ugaszeniem pragnienia, mimo regularnego uzupełniania płynów. Zmęczenie i senność. Senność mimo regularnego snu 7-8-godzinnego oraz nieustające zmęczenie, mogą też być objawami cukrzycy typu 1. Za ten stan winić trzeba brak insuliny w organizmie, która dostarcza energię komórkom. Chudnięcie. Niewystarczająca ilość insuliny sprawia, że komórkom brakuje glukozy, czyli energii. Aby ją uzyskać, organizm zaczyna spalać tłuszcz, a także białko zawarte w mięśniach. Stąd nieplanowana utrata wagi u chorych na cukrzycę typu 1. Poza tym u diabetyków mogą wystąpić: swędzenie narządów płciowych i infekcje intymne, pogorszenie się wzroku, zamglony obraz, infekcje skórne. Powikłania cukrzycy typu 1 Niedobór insuliny w przebiegu cukrzycy typu 1 prowadzi do nagromadzenia glukozy we krwi. Ten stan z kolei jest zagrożeniem dla zdrowia i życia, z czasem powoduje: problemy z układem krążenia (może prowadzić do udaru, zawału), retinopatię, czyli uszkodzenie naczyń krwionośnych siatkówki oka, a przez to utratę wzroku, trudno gojące się rany, neuropatię (uszkodzenie nerwów obwodowych), choroby nerek. Do ostrych (nagłych) powikłań cukrzycy typu 1 należą głównie: kwasica ketonowa (metaboliczna) - pojawia się, gdy w wyniku niedoboru glukozy w komórkach do produkcji energii wykorzystywany jest tłuszcz, a w organizmie pojawiają się jako produkt uboczny ciała ketonowe (ketony) - w rezultacie rozwija się zagrażający życiu stan kwasicy ketonowej; może prowadzić do śpiączki, hipoglikemia - do jej rozwoju przyczynia się nadmiar insuliny w organizmie albo w wyniku podania zbyt dużej dawki leku, niestrawienia pokarmu lub wysiłku fizycznego. Kwasica ketonowa jest groźnym powikłaniem, dlatego warto znać jej objawy. Jeżeli u diabetyka pojawią się poniższe symptomy, należy szybko skonsultować się z lekarzem: częste oddawanie dużych ilości moczu, zwiększone pragnienie, suchość w ustach, suchość błon śluzowych, suchość skóry, zapach acetonu w oddechu i w moczu lub słodkawy owocowy zapach, przyspieszony oddech na zmianę z głębokim powolnym oddechem, wysypka, zaczerwienie skóry, bóle brzucha, nudności, wymioty, senność, utrata przytomności. Diagnoza. Jakie badania wykonać? W celu rozpoznania cukrzycy typu 1 wykonuje się oznaczenie stężenia glukozy (glikemii) we krwi pobranej z żyły w zgięciu łokciowym. Pacjent musi być na czczo w trakcie badania. Badanie krwi z palca za pomocą glukometru służy do monitorowania leczenia cukrzycy, a nie do diagnozowania choroby. Prawidłowe stężenie glukozy to 3,9-5,5 mmol/l (70-99 mg/dl). Wykonuje się również doustny test tolerancji glukozy (OGTT). Polega on na tym, że pacjent ma pobieraną krew na czczo, następnie musi wypić roztwór 75 g glukozy, odczekać 120 minut i ponownie ma pobieraną krew. Glukoza oznaczana jest w tym badaniu dwa razy, dzięki czemu można sprawdzić, czy po upływie określonego czasu, organizm pozbył się z krwi nadmiaru glukozy. Prawidłowe stężenie cukru po 120 minutach od wypicia glukozy powinno wynosić mniej niż 7,8 mmol/l (140 mg/dl). Zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego cukrzycę rozpoznaje się w 3 sytuacjach, gdy: w chwili stwierdzenia występowania objawów hiperglikemii stężenie glukozy ≥ 200 mg/dl (≥ 11,1 mmol/l), glikemia oznaczana 2-krotnie (każdy pomiar należy wykonać innego dnia) ≥ 126 mg/dl (≥ 7,0 mmol/l), glikemia w 120. minucie OGTT ≥ 200 mg/dl (≥ 11,1 mmol/l). Leczenie cukrzycy typu 1 Jedyną skuteczną metodą leczenia cukrzycy typu 1 (insulinozależnej) jest przyjmowanie insuliny (zobacz, jak wykonać zastrzyk z insuliny) i kontrolowanie poziomu cukru we krwi. Bardzo ważnym elementem terapii jest również edukacja chorego oraz odpowiednie żywienie. Rodzaj insuliny i metodę aplikacji ustala lekarz. Dostępne są różne rodzaje insuliny: krótko-, średnio- i długodziałające. Chory kontroluje stężenie glukozy przed posiłkami i po nich za pomocą glukometru (ranking najlepszych glukometrów) i normalizuje jej poziom insuliną. Do dyspozycji ma: pen (przyrząd do samodzielnej aplikacji insuliny), pompę insulinową - to niewielkie urządzenie, które zapewnia stały dopływ insuliny i pozwala dokładniej kontrolować cukrzycę. Pompa insulinowa jest refundowana przez NFZ tylko w przypadku kobiet ciężarnych i dzieci. Monitorowanie stężenia hemoglobiny glikowanej Stężenie hemoglobiny glikowanej (HbA1c) jest miarodajnym parametrem wskazującym, czy cukrzyca jest dobrze leczona. Hemoglobina jest białkiem znajdującym się wewnątrz czerwonych krwinek. U cukrzyków nadmiar glukozy łączy się z białkami, z hemoglobiną, w reakcji zwanej glikacją. Cząsteczka hemoglobiny żyje około 120 dni, dzięki czemu na podstawie oznaczenia stężenia hemoglobiny glikowanej można uzyskać obraz średniego poziomu glukozy we krwi z ok. 3 miesięcy. Parametr u osób zdrowych wynosi poniżej 5%. U pacjentów z dobrze leczoną cukrzycą typu 1 wartość ta nie powinna przekraczać 6,1-6,5%. Jeśli wartość jest wyższa niż 7%, należy dokonać zmian w sposobie leczenia pacjenta. Natomiast hemoglobina glikowana poniżej 6% może świadczyć o groźnych okresach niedocukrzenia. Hemoglobina glikowana jest badaniem lepszym niż wielokrotnie oznaczany poziom glukozy. Oddaje, czy pacjent regularne wykonuje zastrzyki z insuliny i czy ma odpowiednio dobrane posiłki. Ograniczenia te stanowią problem zwłaszcza u nastolatków. Oznaczanie poziomu HbA1c jest badaniem laboratoryjnym wymagającym pobrania krwi. Należy je wykonywać co 2-3 miesiące, a u pacjentów ze stabilną i dobrze wyrównaną cukrzycą co pół roku. Liczne badania dowiodły, że poziom HbA1c wykazuje silny związek z ryzykiem późnych powikłań cukrzycy. Czy można wyleczyć cukrzycę typu 1? Jedyną metoda na całkowite pozbycie się objawów tego typu cukrzycy jest przeszczep trzustki lub łączony przeszczep trzustki i nerki. Jest to jednak zabieg bardzo inwazyjny i niebezpieczny. Trwają również prace nad szczepionką przeciwko cukrzycy typu 1. Zobacz więcej nowoczesnych metod leczenia cukrzycy cukrzycy typu 1. Dieta w cukrzycy typu 1 Dieta cukrzycowa w cukrzycy typu 1 jest bardziej restrykcyjna niż w przypadku cukrzycy typu 2. Wartość każdego posiłku powinna być obliczana z uwzględnieniem węglowodanów, białek i tłuszczów. Codzienna wartość kaloryczna posiłków musi być utrzymana na zbliżonym poziomie. Chorzy na cukrzycę typu 1 powinni unikać produktów o wysokim indeksie glikemicznym, czyli takich, które powodują szybki wzrost poziomu cukru we krwi. Powinni też ograniczyć spożycie tłuszczów zwierzęcych. Zgodnie z zalecaniami dla diabetyków węglowodany powinny stanowić ok. 45% zapotrzebowania energetycznego, jeśli jednak pochodzą z produktów o niskim IG i mają dużo błonnika, to mogą sięgać nawet 60% zapotrzebowania kalorycznego. Zawartość białka w diecie chorego na cukrzycę typu 1 powinna wynosić 15-20%, zaś tłuszczów - 30-35% całkowitej wartości energetycznej posiłków. Wartość posiłków może być modyfikowana w zależności od np. aktywności fizycznej. Osoby, które więcej się ruszają, potrzebują większej podaży węglowodanów, niż te, które prowadzą siedzący tryb życia. Bardzo ważna dla skutecznej kontroli stężenia glukozy jest również regularność i odpowiednia liczba posiłków. Jeśli chory przyjmuje insuliny dwufazowe (tzw. mieszanki insulinowe), powinien jeść 5-6 posiłków dziennie, leczenie krótko działającymi insulinami wymaga 6 posiłków dziennie. Pacjent powinien zrezygnować z picia alkoholu (może sprzyjać hipoglikemii) i ograniczyć sól kuchenną do mniej niż 5 g na dobę (1 łyżeczka). Zalecenia te są jednak ogólne i bardzo uproszczone. Każdy diabetyk powinien z pomocą specjalisty mieć indywidualnie opracowany schemat żywienia i aktywności po to, aby skutecznie kontrolować cukrzycę. Źródło: (red.), Interna Szczeklika 2017/2018, Medycyna Praktyczna, Kraków 2017. Chcesz zmierzyć poziom glukozy we krwi? Zaopatrz się w dobry glukometr, który pozwoli ci wykonać dokładne pomiary. Więcej o cukrzycy i problemach z trzustką:Co warto wiedzieć o cukrzycy ciążowej?Czym jest krzywa cukrowa? Jak dbać o trzustkę?Komu grozi hipoglikemia? Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Cukrzyca jest obecnie uznawana za jedną z chorób cywilizacyjnych, głównie ze względu na to, że dotyka coraz większą rzeszę młodych osób. Istnieje kilka jej rodzajów, jednak to cukrzyca typu 1 objawia się najszybciej u pacjentów w wieku do 30 lat, powodując określone objawy i wymagając podawania insuliny. Kogo najczęściej atakuje ten typ cukrzycy i jak go szybko zdiagnozować? Przyczyny powstania cukrzycy Przyczyny cukrzycy typu 1 są dziś już dokładnie znane. Za jej pojawienie się w pewnym stopniu odpowiadają skłonności dziedziczne. Szczególnie, gdy cukrzyca występuje w najbliższej rodzinie. Nie musi być to ten sam typ cukrzycy – często ma się do czynienia z dziedziczeniem samej choroby, która objawia się w różnych formach. Nie należy zostawać z tą chorobą samotny. Cukrzyca typu pierwszego wywoływana jest przede wszystkim przebytymi infekcjami, głównie wirusowymi. Podczas ich przechodzenia, czy w wyniku nieprawidłowo wdrożonego leczenia, dochodzi do uszkodzeń komórek trzustkowych, zwanych wysepkami Langerhansa, czy też komórkami beta. W wyniku tego trzustka zaczyna nieprawidłowo funkcjonować, zaburzając wydzielanie insuliny. Kto choruje na cukrzycę typu 1? Zasadniczo ten typ cukrzycy długo zwany był cukrzycą młodzieńczą, podczas gdy większość zachorowań występuje między 20 a 30 rokiem życia. Pierwsze objawy mogą pojawiać się w okresie wczesnego dorastania, do ok. 14 roku życia, a także do 18 roku życia – jest to mniej więcej połowa liczby diagnozowanych przypadków. Objawy cukrzycy typu 1 Podstawowe objawy cukrzycy typu 1 są zwykle dość rozpoznawalne, dlatego zazwyczaj nie występuje problem z jej diagnostyką. Chory zaczyna cierpieć z powodu silnego pragnienia i często oddawania moczu. Następuje przesuszenie skóry i tworzenie się zajadów, związane z odwodnieniem; pacjent staje się ospały, a jednocześnie rozdrażniony i senny, co jest mieszanką wybuchową. Mimo silnego apetytu może drastycznie spadać waga. W celu potwierdzenia diagnozy mierzony jest również poziom cukru. Leczenie cukrzycy typu 1 Cukrzyca typu 1 wymaga natychmiastowo wdrożonego leczenia, ponieważ bez tego może prowadzić do śpiączki, a w następstwie również do śmierci. Szczególnie groźna jest w sytuacji, gdy objawy występują nagle, a poziom insuliny gwałtownie spada. Leczenie w całości polega na wdrożeniu podawania takich ilości insuliny, które zastąpiłyby rezerwy wytwarzane w przypadku człowieka zdrowego. Podawana jest insulina egzogenna, zazwyczaj przed posiłkami. Dostosowanie poziomu jej dawki może iść w parze z wdrożeniem tymczasowej, albo stałej diety dla osoby chorej. Dużo czytam na temat tej choroby, ponieważ na cukrzycę typu 1 choruje moja córka, ma 4,5 roku. Słyszałam też, że naukowcy pracują nad lekami, które mają zachamować tę chorobę. Czy to jest możliwe, czy będziemy się tylko łudzić nadzieją? Pozdrawiam. KOBIETA ponad rok temu Jak wstrzykiwać insulinę? Cukrzyca wykrywana jest u coraz większej ilości osób. To obecnie jedna z najczęściej występujących chorób. Wyróżniamy kilka typów tego schorzenia. Sprawdź, czego jeszcze warto dowiedzieć się o cukrzycy. Zapoznaj się z isntrukcją wstrzykiwania insuliny. Witam! Dzięki badaniom naukowców coraz więcej wiadomo o tym, jak dochodzi do rozwoju cukrzycy typu 1. Stwarza to możliwości opracowania nowych metod leczenia. Próby dotyczą leków hamujących uszkodzenie komórek beta trzustki (produkujących insulinę), leków wpływających na układ odpornościowy chorych osób, niszczący te komórki. Trwają prace nad terapią genową, obiecujące są wyniki przeszczepów wysp trzustkowych. Szanse chorych osób na uniknięcie codziennych wstrzyknięć rosną. Nie wiadomo, niestety, czy i kiedy leczenie insuliną przestanie być podstawą terapii. Pozdrawiam. 0 Jednym z powszechnych komplikacji zaburzeń gospodarki węglowodanowej jest polineuropatia cukrzycowa. Neuropatia może przebiegać skrycie lub ujawniać się w różnie długim okresie od momentu rozpoznania cukrzycy. Częstość występowania neuropatii cukrzycowej dotyczy do 90% wszystkich chorych na cukrzycę, a około 10% ma kliniczne objawy neuropatii jeszcze przed postawieniem rozpoznania cukrzycy. Najczęściej pierwszym i głównym objawem jest ostry, piekący i przeszywający ból zlokalizowany jako „ skarpetki”. Bólom towarzyszy mrowienie i drętwienie kończyn, uczucie ich oziębienia, często przeczulica skóry kiedy to lekki dotyk powoduje ból. Po pewnym czasie pojawiają się zaburzenia czucia w kończynach. Objawy nasilają się nocą. Diagnostyką i leczeniem zajmują się niektórzy neurolodzy. Proszę pamiętać o kontroli. 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Cukrzyca typu 1 i prawidłowy poziom glukozy po stosowaniu insuliny – odpowiada Lek. Jacek Ławnicki Cukrzyca typy 1 i wynik badań na obecność przeciwciał przeciw komórkom wysp trzustkowych – odpowiada Milena Lubowicz Kiedy w przypadku osoby chorej na cukrzycę trzeba zastosować insulinę? – odpowiada Dr n. med. Marek Derkacz Czy cukrzyca typu 2 może się przekształcić w typ 1? – odpowiada Mgr Joanna Wardenga Możliwość wyleczenia cukrzycy – odpowiada Mgr inż. Agnieszka Kopacz Czy poziom HbA1c wskazuje na cukrzycę? – odpowiada Lek. Joanna Gładczak Cukrzyca typu 1 i przyjmowanie insuliny oraz Siofor – odpowiada Lek. Paweł Baljon Dlaczego zmieniono mi lek na cukrzycę? – odpowiada Piotr Pilarski Podwyższony poziom ALAT a cukrzyca – odpowiada dr n. med Monika Łukaszewicz Cukrzyca a niski pozimom potasu – odpowiada Lek. Małgorzata Waszkiewicz artykuły Moja droga do wyleczenia się z cukrzycy typu 1, na którą chorowałam 24 lata, była usłana kolcami a nie różami… Nazywam się Małgorzata Rudnik. Na cukrzycę typu 1 chorowałam 24 lata. W 2010 roku przeszłam pierwszą w Polsce operację przeszczepu trzustki. Na co dzień pracuję zawodowo. W wolnym czasie lubię jeździć na rowerze, czytać książki, spotykać się ze znajomymi. Moją największą pasją jest Zumba. Przy niej zapominam o całym świecie. Lubię kiedy w moim życiu dużo się dzieje. Interesuję się transplantologią, diabetologią, nowymi technologiami i odkryciami medycznymi. Działam w kierunku propagowania idei przeszczepiania trzustki u chorych na cukrzycę typu 1 zanim pojawią się groźne powikłania cukrzycowe. Gdy zachorowałam na cukrzycę, wizyty kontrolne u lekarzy były dla mnie stresujące. Bałam się czy nie usłyszę, że powikłania cukrzycowe postępują, i że są to już nieodwracalne zmiany. Odkąd pamiętam, zawsze miałam chwiejną cukrzycę. Pomimo moich codziennych starań poziomy cukru we krwi wahały się w granicach 40 – 400 mg%. Wiadomo, że takie skoki mogą powodować powikłania. Wtedy nie mogłam zrozumieć, dlaczego mam taką cukrzycę. Zwykle lekarze patrzyli na mnie jak na osobę, która nie radzi sobie ze swoją chorobą, a to nie tak było. Po skończeniu studiów zaczęłam intensywniej i na własną rękę poszukiwać metod wyleczenia się z cukrzycy. Dotychczas cały czas leczyłam się insuliną, ale ja chciałam być zdrowa i niezależna od insuliny. W 2002 r. przez przypadek natknęłam się na reklamę jednego z kolorowych magazynów o zdrowiu i tam na okładce przeczytałam o chirurgicznym leczeniu cukrzycy. Oczywiście szybko kupiłam ten numer. W artykule pt. „Wyspy nadziei” przeczytałam o mających niebawem ruszyć w Polsce przeszczepach wysp trzustkowych, które pozwolą pozbyć się cukrzycy typu 1. Odszukałam chirurga, który zajmował się tym programem przeszczepów wysp trzustkowych i wtedy też trafiłam do Instytutu Transplantologii na Lindleya w Warszawie. Tak rozpoczęła się moja droga do przeszczepu. Ze względu na fakt, że przez kolejne lata program ten nie ruszył w Polsce, w 2006 r. wystąpiłam z wnioskiem do Ministerstwa Zdrowia o zgodę na takie leczenie poza granicami kraju (w UE). Napisałam wiele pism i przeprowadziłam wiele rozmów. Barierą nie do przeskoczenia okazały się względy proceduralne, np. który konsultant krajowy ma wypełnić wniosek: diabetolog czy transplantolog. Ostatecznie nie dostałam zgody na przeszczep. Po tym wszystkim nadzieja na życie bez cukrzycy zgasła. Nieustannie szukałam doniesień w mediach, prasie, Internecie o nowych możliwościach leczenia. Nie było ich zbyt dużo a jeśli już to tak naprawdę nic konkretnego. Wszystko wówczas było w fazie eksperymentalnej w laboratoriach, co oznaczało, że do fazy testów na człowieku był jeszcze długi czas. A życie z cukrzycą nie jest łatwe pomimo wielu udogodnień. W styczniu 2009 r. na wizycie kontrolnej w Instytucje Transplantologii u mojego lekarza prowadzącego, otrzymałam do rozważenia propozycję przeszczepu całej trzustki. To metoda na pozbycie się cukrzycy i zahamowanie rozwoju powikłań. Nigdy wcześniej taki przeszczep nie był robiony w Polsce. Miałam zaufanie do mojego lekarza, dlatego zadałam mu tylko jedno pytanie: czy w moim przypadku lepiej jest nadal chorować na cukrzycę czy poddać się przeszczepowi trzustki? Usłyszałam, że w moim konkretnym przypadku warto rozważyć tę metodę leczenia. Ponownie zapaliło się światełko nadziei. Decyzję podjęłam dość szybko. Zanim jednak rozpoczął się proces mojej kwalifikacji minęło 9 długich miesięcy. Myślę, że to był czas dla wszystkich osób zaangażowanych w mój przeszczep na gruntowne przemyślenie i utwierdzenie się w decyzji o zastosowaniu u mnie właśnie tej metody leczenia. W końcu miał to być pionierski przeszczep tego typu w Polsce. Moja kwalifikacja rozpoczęła się w październiku 2009 r. i zakończyła pomyślnie dla mnie r. Kwalifikacja to niezliczona liczba szczegółowych badań, konsultacji specjalistycznych, pobytów w szpitalu, a w moim przypadku również 2 zabiegi operacyjne. Był to też etap bombardowania lekarzy kwalifikujących moimi dziwnymi pytaniami rozwiewania moich wątpliwości. W tym trudnym dla mnie okresie tylko raz miałam chwilę zwątpienia nad słusznością podjętej decyzji. Było to po rozmowie telefonicznej z osobą, która była po przeszczepie nerki i trzustki. Teraz wiem, że każdy człowiek inaczej odbiera to, co go w życiu spotyka. Jedni cieszą się z małych rzeczy, a inni nie potrafią z dużych. Z resztą każdy ma inne oczekiwania od życia. Mój przeszczep to efekt dobrej współpracy z lekarzami i zaufanie, które jest podstawą sukcesu. Patrząc teraz z perspektywy czasu na to wszystko, co wydarzyło się w ciągu ostatnich lat, sama sobie się dziwię skąd miałam tyle siły i wytrwałości. Decyzja była bardzo trudna i wiązało się z ryzykiem nieprzeżycia zabiegu. Nikt nigdy nie powiedział mi, że na pewno dobrze postępuję. W pewnym sensie byłam egoistką, która najbliższych postawiła pod ścianą, oni musieli zaakceptować każdą moją decyzję. Gdyby byli przeciwni, w tamtym czasie dla mnie znaczyłoby to, że się ode mnie odwracają. A przecież wspierając mnie, oni również odczuwali ogromny lęk o moje zdrowie i życie. Przygotowując mnie do przeszczepu, lekarze różnych specjalności bardziej przestrzegali mnie przed powikłaniami, niż przedstawiali pozytywne aspekty. Teraz wiem, że tak jest lepiej dla pacjenta. Po przeszczepie jest ciężko, ale jest też siła do walki o szybki powrót do zdrowia. Pamiętam jak tydzień po przeszczepie w rozmowie telefonicznej z moją koleżanką chciałam się pożalić. Najbliższym nie chciałam sprawiać dodatkowego bólu. Lekarze nigdy nie mówili, że będzie łatwo. Chciałam jej więc powiedzieć jak jest mi ciężko i źle. Na co usłyszałam, że przecież sama tego chciałam, że spełniło się moje marzenie. Trzeba było samej dźwigać to, co się wzięło na swoje barki. Nawet nie mogłam sobie głośno ponarzekać. Nikt z Nas nie jest w stanie sobie wyobrazić jak wiele może znieść. Niedawno przeczytałam lub usłyszałam stwierdzenie, że ból jest ceną za wszystko to, co w życiu najważniejsze. Może przez to bardziej doceniamy to, co „nabyliśmy”. Odkąd zachorowałam na cukrzycę typu 1 często marzyłam o tym, że jestem zdrowa. Zastanawiałam się, jak to może wyglądać. Dziwne marzenie, teraz już wiem. Takie bardziej „normalne” też oczywiście miałam i nadal mam. Na pewno kiedyś się spełnią.  Jakiś czas temu oglądałam serial dokumentalny o osobach czekających na przeszczep organu. Jedna z bohaterek mówiła o swoich obawach oczekując na przeszczep. Bała się, że dawca nie znajdzie się na czas. Ja się tego nie bałam. Miałam więcej czasu bo moja choroba była uciążliwa, ale nie śmiertelna. Decyzja o przeszczepie była świadomym wyborem zamiany jednej metody leczenia na inną. To był wybór, a nie konieczność. Ja bałam się, tego, co mogłoby się stać, jeśli przeszczep nie udałby się i mój organizm odrzuciłby nowy organ. W takim wypadku nie miałam alternatywnego sposobu na rozwiązanie problemu. Oznaczałoby to dla mnie brak możliwości życia bez cukrzycy. Cieszę się, że udało się. Dostałam inne, mniej uciążliwe życie. Dostałam bezcenny Dar, za który jestem wdzięczna. Z natury jestem pesymistką, ale myśląc o przeszczepie, myślałam pozytywnie. Właśnie dlatego udało się. Zobacz Wszystkie Cukrzyca typu 2 jest nazywana także cukrzycą insulinozależną i jest najczęściej występująca postacią tej choroby. Stanowi 80% wszystkich cukrzyc. Polega na zaburzeniach produkcji i działania insuliny, a nieleczona może doprowadzić do poważnych uszkodzeń naczyń krwionośnych w oczach, mózgu, sercu i nerkach. Jest chorobą dziedziczną, ale można się przed nią ustrzec. spis treści 1. Co to jest cukrzyca typu 2? 2. Przyczyny cukrzycy 3. Objawy cukrzycy typu 2 Częste oddawanie moczu i zwiększone pragnienie Większy apetyt Spadek masy ciała Zmęczenie Zaburzenia widzenia Powolne gojenie sie ran Częste infekcje Ciemne przebarwienia na skórze Zaburzenia czucia w cukrzycy Zaburzenia wzwodu 4. Leczenie farmakologiczne cukrzycy 5. Możliwe powikłania cukrzycy 6. Dieta cukrzyka 7. Profilaktyka cukrzycy rozwiń 1. Co to jest cukrzyca typu 2? Cukrzyca typu 2 nazywana jest także cukrzycą dorosłych, a dawniej - cukrzycą starczą. W wyniku tej choroby organizm nie wytwarza wystarczającej ilości insuliny albo nie wykazuje ona prawidłowego działania. Zobacz film: "Cukrzyca to pięć różnych chorób" Zwykle cukrzyca typu 2 dotyka seniorów, ale współczesna epidemia otyłości sprawia, że choruje coraz więcej młodych ludzi, a nawet u nastolatków. Dawniej uważano ją za łagodną postać cukrzycy, jednak dzisiaj mówi się o niej jako o najczęstszej przyczynie przedwczesnej śmierci. 2. Przyczyny cukrzycy Główną przyczyną cukrzycy typu 2 jest otyłość, brak aktywności fizycznej i niezdrowy tryb życia, ale także predyspozycje genetyczne. Powstaniu cukrzycy sprzyjają także inne choroby i schorzenia, takie jak: cukrzyca u kobiet w ciąży urodzenie dziecka o wadze większej niż 4 kg nadciśnienie tętnicze choroby układu krążenia zespół policystycznych jajników choroby trzustki podwyższone trójglicerydy zaburzenia endokrynologiczne 3. Objawy cukrzycy typu 2 Objawy cukrzycy typu 2 pojawiają się, gdy wysoki poziom cukru utrzymuje się przez odpowiednio długi czas. Należą do nich: częste oddawanie moczu, zwiększone uczucie pragnienia, uczucie suchości w ustach, zwiększony apetyt i uczucie głodu po posiłkach, niespodziewana utrata masy ciała pomimo spożywania dostatecznej ilości jedzenia, zmęczenie, pogorszenie się wzroku, trudne gojenie się ran, bóle głowy. Cukrzyca typu 2 rzadko jest wykrywana, zanim dojdzie do powikłań zdrowotnych. W początkowym okresie choroby objawy często są nieobecne i pojawiają się stopniowo. Szacuje się, że nawet jedna trzecia chorujących na cukrzycę typu 2 nie wie o swojej chorobie. Objawy cukrzycy typu 2 to także: świąd skóry, zwłaszcza w okolicy pochwy i pachwin, częste infekcje grzybicze, przyrost masy ciała, ciemne przebarwienia skóry w okolicy karku, pachy, pachwin, zwane acanthosis nigricans, zmniejszone czucie i mrowienia w palcach rąk i stóp, zaburzenia wzwodu. Częste oddawanie moczu i zwiększone pragnienie Zwiększone stężenie cukru we krwi wywołuje szereg zmian związanych z przepływem wody w ustroju. Nerki produkują większą ilość moczu, z którym wydalana jest glukoza. Powoduje to stałe napełnianie pęcherza moczowego i odwodnienie organizmu. Wzrasta w związku z tym uczucie pragnienia, które objawia się między innymi uporczywą suchością w ustach. Chorzy na cukrzycę są w stanie wypijać nawet 5-10 litrów płynów dziennie i wciąż odczuwać pragnienie. Często są to pierwsze zauważalne objawy cukrzycy. Większy apetyt Zadaniem insuliny jest transportowanie glukozy z krwi do komórek, które zużywają cząsteczki tego cukru do produkcji energii. W cukrzycy typu 2 komórki nie reagują właściwie na insulinę i glukoza pozostaje we krwi. Pozbawione pożywienia komórki wysyłają informację o głodzie, domagając się dostarczenia energii. Ponieważ glukoza nie jest w stanie dotrzeć do komórek, uczucie głodu występuje także po posiłku. Spadek masy ciała Pomimo zwiększonego spożycia pokarmów, masa ciała w cukrzycy może spadać. Dzieje się tak, gdy komórki pozbawione glukozy, która nie może sie do nich dostać i krąży we krwi, zaczynają poszukiwać innych źródeł energii. W pierwszej kolejności sięgają po rezerwy energetyczne zmagazynowane w mięśniach i tkance tłuszczowej. Glukoza znajdująca się we krwi pozostaje niewykorzystana i jest wydalana z moczem. Zmęczenie Brak dowozu najlepszego paliwa, jakim dla większości komórek jest glukoza, powoduje że procesy energetyczne są upośledzone. Objawia się to większym uczuciem zmęczenia, pogorszeniem tolerancji wysiłki i zwiększoną sennością. Zaburzenia widzenia Odwodnienie dotyczy także soczewki, która przy utracie wody staje się mniej elastyczna i ma trudności z właściwym dostosowaniem ostrości widzenia. Powolne gojenie sie ran Cukrzyca typu 2 powoduje zaburzenia krążenia krwi, uszkodzenie nerwów i zmiany w działaniu układu odpornościowego. Powyższe czynniki sprawiają, że łatwiej dochodzi do infekcji i zakażeń oraz trudniejszego gojenia sie ran. Powolne gojenie się ran w cukrzycy ma wiele przyczyn. Częste infekcje Częste zakażenia grzybicze są bardzo charakterystyczne dla cukrzycy typu 2. U większości kobiet grzyby drożdżopodobne stanowią normalny element flory pochwy. W prawidłowych warunkach wzrost tych grzybów jest ograniczony i nie wywołują one żadnych dolegliwości. W cukrzycy zwiększone stężenie cukru występuje także w wydzielinie pochwowej. Glukoza jest natomiast idealną pożywką dla drożdży i dlatego w cukrzycy dochodzi do ich nadmiernego wzrostu i rozwoju infekcji. Zdarza się, że u kobiet świąd sromu jest pierwszym objawem infekcji. Ciemne przebarwienia na skórze U części chorych na cukrzycę typu 2 pojawiają się obszary ciemnej skóry, głównie w okolicach fałdów skórnych, czyli karku, pach i pachwin. Choć przyczyny tego zjawiska nie zostały dokładnie poznane, ocenia się, że może mieć ono związek z opornością komórek na insulinę. Zaburzenia czucia w cukrzycy Wysoki poziom cukru we krwi sprzyja uszkodzeniom naczyń krwionośnych oraz nerwów. Objawia się to zaburzeniami czucia i mrowieniem, szczególnie w obrębie palców rąk i stóp. Zaburzenia wzwodu Przyczyny występowania problemów z erekcją u mężczyzn chorujących na cukrzyce typu 2 są złożone. Wynikają one z powikłań nerwowych i naczyniowych tej choroby. Aby doszło do wzwodu, konieczna jest obecność prawidłowych naczyń gromadzących krew w członku, nerwów, a także odpowiedniej ilości hormonów płciowych. W cukrzycy może dojść do powstania defektów naczyń krwionośnych, zwłaszcza małych i w dystalnych częściach ciała, oraz do uszkodzenia nerwów przewodzących bodźce seksualne. W związku z tym nawet przy prawidłowej ilości hormonów płciowych i ochoty na seks, osiągnięcie erekcji może być utrudnione. Cukrzyca jest przewlekłą chorobą ogólnoustrojową i z czasem prowadzi do powikłań, takich jak zaburzenia krążenia i uszkodzenia nerwów. W związku z tym o cukrzycy świadczyć mogą także objawy takie jak świąd skóry, grzybicze infekcje, trudno gojące się rany oraz zaburzenia czucia i mrowienia w palcach. 4. Leczenie farmakologiczne cukrzycy Leczenie cukrzycy wymaga bardzo często stosowania kilku metod leczenia naraz - przede wszystkim jest to zapobieganie rozwojowi choroby i wszystkich powikłań, a także leczenie farmakologiczne. Terapia pacjentów z cukrzycą typu 2 opiera się przede wszystkim na uregulowaniu zaburzeń metabolicznych oraz na zmianie stylu życia. Polega na: utrzymaniu poziomu cukru w granicach 90–140 mg/dl, stężenia hemoglobiny glikowanej w granicach 6-7% (wskaźnik średnich wartości poziomu cukru z ostatnich trzech miesięcy), obniżeniu ciśnienia tętniczego poniżej 130/80 mm Hg, obniżeniu stężenia tzw. złego cholesterolu - frakcji LDL do 100 mg/dl (u kobiet i u mężczyzn), utrzymaniu stężenia tzw. dobrego cholesterolu – frakcji HDL powyżej 50 mg/dl u kobiet i powyżej 40 mg/dl u mężczyzn, obniżeniu stężenia triglicerydów do poniżej 150 mg/dl, prawidłowej diecie, w której należy uwzględnić rodzaj terapii (czy chory bierze insulinię czy też leki doustne), aktywności fizycznej, samokontroli. Niektórzy chorzy na cukrzycę typu 2 nie muszą przyjmować leków. Wystarczy stosowanie odpowiedniej diety dla cukrzyków i dobrany przez lekarza program ćwiczeń fizycznych. Cukrzycy z nadciśnieniem tętniczym powinni zmniejszyć spożycie soli do 6 gramów na dzień. Wszyscy chorzy muszą zrezygnować z palenia papierosów. Zmniejszenie masy ciała u osób z nadwagą lub otyłych znacznie poprawia wyrównanie cukrzycy, obniża ciśnienie tętnicze oraz stężenie złego cholesterolu i trójglicerydów. Niestety, w miarę rozwijania się choroby tego typu leczenie już nie wystarcza. Dla osiągnięcia prawidłowego poziomu cukru niezbędne jest stosowanie doustnych środków przeciwcukrzycowych, a z czasem również insuliny. 5. Możliwe powikłania cukrzycy Cukrzyca typu 2 często jest przyczyną zaburzeń w obrębie całego organizmu. Najczęściej występujące komplikacje związane z cukrzycą to: Retinopatia - uszkodzenie siatkówki oka, prowadzące do pogorszenia wzroku. Chory ma ubytki w polu widzenia, a także pojawiające się przed oczami męty. Nefropatia - uszkodzenie nerek, trudno wykrywalne w początkowej fazie. Najczęściej powoduje obrzęki kostek i nadgarstków oraz podwyższone ciśnienie krwi. Częste infekcje dróg moczowych - nawracające zapalenia pęcherza, a u kobiet także grzybica pochwy wywołana drożdżakami. Czyraki - czyli ropnie tworzące się na skórze, powstają w wyniku infekcji bakteryjnych. Neuropatia - uszkodzenie nerwów. Do jej głównych objawów zaliczane są mrowienia i zaburzenia czucia, a także kurcze i osłabienie mięśni. Ponadto kobiety cierpiące na cukrzyce często doświadczają spadku libido i suchości pochwy, a u chorych mężczyzn może dojść do zaburzeń erekcji. 6. Dieta cukrzyka Podstawą leczenia cukrzycy jest tzw. dieta cukrzycowa. Jej podstawą jest dokładne określenie ilości spożywanych kalorii, zazwyczaj ta wartość jest duża - nawet 3500 kcal dziennie. Ilość spożywanych kalorii należy stopniowo zmniejszać (o ok. 500 kcal miesięcznie). Jest to typowa dieta redukcyjna i ma na celu pomóc w przypadku otyłości. Ilość kalorii zmniejsza się zazwyczaj do 1000 kcal/dzień. Jeśli jednak poprawa nie następuje, należy zgłosić się do dietetyka, bo być może problem leży w jakości spożywanych posiłków, nie tylko ich kaloryczności. Warto pamiętać, że każdy jest inny i w przypadku chorób inne leczenie może przynieść skutek. W diecie cukrzycowej ważne jest też, aby posiłki spożywać regularnie, mniejsze porcje pięć razy dziennie. Powinny do być trzy posiłki główne (podstawowe) i dwie przekąski. Chorzy, którzy dostają zastrzyki z insuliną, powinni jeść nawet 6 posiłków, dodając do jadłospisu drugą kolację. Nie jest to jednak obowiązek i zależy od wieczornego poziomu cukru we krwi. 7. Profilaktyka cukrzycy Jeżeli choroba jest warunkowana genetycznie, stosunkowo trudno jej zapobiec, jednak można wdrożyć pewne działania, które mogą utrudnić rozwój choroby. Najważniejszą kwestią jest zdrowa dieta i aktywność fizyczna. Należy codziennie włączać ruch do swojego życia oraz ograniczyć spożycie produktów uznanych za niezdrowe, aby zminimalizować ryzyko otyłości. Bardzo ważne są także regularne badania okresowe, które pozwolą kontrolować poziom cukru we krwi. Każde odchyły od normy należy konsultować z lekarzem, ponieważ na początku jest to jedyny objaw cukrzycy typu 2. Następnie należy wyeliminować czynniki odpowiedzialne za zbyt wysoki (hiperglikemię) albo zbyt niski (hipoglikemię) poziom cukru. W celu diagnostyki chorób towarzyszących (powikłań cukrzycy), należy przede wszystkim pamiętać o corocznych wizytach u okulisty, aby reagować na zmiany retinopatyczne. Do badań okresowych należy także dołączyć badanie moczu, aby stwierdzić obecność albumin w wydalanych płynach. Podwyższone ich stężenie może świadczyć o zaburzeniach nerek. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy

cukrzyca typu 1 wyleczalna